w zdaniu zmienia szyk

za słodka była. kawa latte dwa razy posłodzona ze słodką bitą śmietaną na dodatek posypaną czekoladą. wyglądała pięknie. oczy jadły i chciały więcej, ale w połowie przestawała być już apetyczna i stawała się nie do zniesienia. wyprzedziła moje oczekiwania. dawka szczęścia zawarta w słodyczy tego napoju starczyłaby dla kilku mnie. dlatego ona, uśmiechała się dziś bardziej. zazdrościłem jej, że przez chwilę ma ten stan, którego nie można opisać żadnym pojedynczym s ł o w e m.
śpiewała pod nosem i wysyłała mi buziaki w lekko skośnych spojrzeniach. pewne cechy w ludziach można kochać i zarazem nienawidzić. to była właśnie taka cecha. lekkość ducha i stan, w którym ledwo grawitacja trzymała ją przy ziemi. wir szczęśliwości, który napawał ją bezgranicznym poczuciem, że w tej chwili wszystko jest możliwe. nienawidziłem, kiedy dla niej wszystko było do rozwiązania, każda sytuacja miała wyjście. wszystko było do ułożenia. ciągnęła mnie za rękę w jakąś nieznaną stronę. może wcale nie trzymała mnie za rękę, tylko szedłem za nią jak pies idący za tropem? kochałem kiedy zmieniała szyk w zdaniu, bo wtedy wszystko czego nie lubiłem, było dla mnie nowe. pokazywała mi inny świat, pokazywała wszystko tak, żeby mi się spodobało. jakbym był dla niej jedyną osobą na świecie. może byłem?