kierunki

nie lubię dróg bezpośrednich, chyba tak właśnie robię całe życie. szukam rozwiązań, których irracjonalność aż śmieszy. mimo dobrych rezultatów. tak chyba działa intuicja. serduszko pracuje, bijąc nieustannie w jednym, ostatnio bardzo intensywnym rytmie.
między rozbieżnymi punktami w planie dnia jest strasznie dużo czasu wypełnionego czujną obecnością. krążący po orbitach w głowie jesteś szybszy niż światło.
to abstrakcja. a na wyjaśnienie jej potrzebuję sporo czasu. nie dlatego, że nie rozumiem, że muszę nadrobić zaległości. nie dlatego, że brak mi wolnych neuronów do myślenia i błądzę jak dziecko we mgle wśród tych, którzy chcą dla mnie jak najlepiej. ze wzrokiem, słuchem i każdym innym, nawet szóstym zmysłem, wszystko jest w porządku.
muszę tylko popracować nad pojmowaniem stron, zanim wybiorę kierunek jazdy, bo mogę jeszcze kogoś przez przypadek przejechać. wystarczy, że przypomnę sobie, za którą rękę wolisz mnie złapać kiedy idziemy ulicą.